januari 2023
Vierkantjes in het kwadraat
En toen was er opeens dat virus en stopte de mallemolen van het leven even met draaien. Musea en theaters gingen dicht, kroegen en clubs sloten de deuren, hardloop-evenementen werden niet meer georganiseerd en ook de trainingen werden stil gelegd.
Deze nieuwe situatie bracht niet alleen bezinning en rust met zich mee maar leverde ook series foto’s van luchten, straten, bomen en vooral huizen op want tijdens de wandel- fiets- en looptochten waarmee Brab de vrijgekomen tijd vulde, bekeek hij zijn omgeving op een nieuwe manier.
Deze nieuwe situatie bracht niet alleen bezinning en rust met zich mee maar leverde ook series foto’s van luchten, straten, bomen en vooral huizen op want tijdens de wandel- fiets- en looptochten waarmee Brab de vrijgekomen tijd vulde, bekeek hij zijn omgeving op een nieuwe manier.
Een jaar ging voorbij en het virus waarde nog steeds rond met lockdowns en avondklokken tot gevolg. Het Netflixen was op het ouderwetse zender-zappen overgegaan en het werd tijd om de tijd wat nuttiger te gaan besteden. De gemaakte foto’s konden dienen als inspiratie voor een tekening. Er werd begonnen met wat landschapjes en om de lat iets hoger te leggen beperkte Brab zich tot het vierkante vlak. Compositie was het sleutelwoord, uitvoering was van minder belang.
De eerste dertig vierkantjes was hij nog een beetje zoekende maar daarna werd het idee gevat om zich te beperken tot woningen en bij voorkeur vrijstaande omdat die dus zo lekker in een vierkantje passen.
Zo werden de lange, stille avonden gevuld met tekenen en luisteren naar podcasts en kregen de ren-, fiets- en wandeltochten er een doel bij; speuren naar leuke bouwsels die zich lenen voor een verbeelding.
De eerste dertig vierkantjes was hij nog een beetje zoekende maar daarna werd het idee gevat om zich te beperken tot woningen en bij voorkeur vrijstaande omdat die dus zo lekker in een vierkantje passen.
Zo werden de lange, stille avonden gevuld met tekenen en luisteren naar podcasts en kregen de ren-, fiets- en wandeltochten er een doel bij; speuren naar leuke bouwsels die zich lenen voor een verbeelding.
Pen en grafiet gingen over in kleurpotlood en viltstift. Papier werd karton en de vierkanten groeiden in formaat. Acryl werd weer tevoorschijn gehaald en nog later, toen Brab de smaak goed te pakken had werden paneeltjes opgeschuurd, geprepareerd met gesso en in de olie gezet. Van een avondje tekenen was nu geen sprake meer. Een vierkantje nam nu al snel een hele week in beslag.
We zijn ondertussen twee jaar verder, het virus is ingeburgerd en de ratrace is opnieuw begonnen.
Negentig vierkantjes zijn er gemaakt, een aantal heeft een nieuwe eigenaar gevonden en Brab is er klaar mee. Tijd voor iets anders!
Negentig vierkantjes zijn er gemaakt, een aantal heeft een nieuwe eigenaar gevonden en Brab is er klaar mee. Tijd voor iets anders!
Trace our steps and see what we’ve done
it’s time for us to go back to square one
( Cro Mags - Seekers of the Truth )
it’s time for us to go back to square one
( Cro Mags - Seekers of the Truth )
BRAB heeft altijd getekend en volgde in de loop der jaren diverse teken- en schildercursussen. Sinds 2013 houdt hij zich intensiever met tekenen en schilderen bezig. BRAB laat zich inspireren door films, strips en krantenknipsels en zelfgemaakte foto's die hij verzamelt in inspiratiealbums. Het zijn veelal beelden van mensen, maar ook landschappen en gebouwen die hem prikkelen. Hiermee bouwt hij een uiterst persoonlijke beeldbank op waar hij altijd bij kan. In combinatie met zijn rijke fantasie vormt hij uit zijn knipselverzameling nieuwe verhalen die hij op doek uitwerkt.
februari 2019
Werken aan je toekomst...
|
|
|
Een paar weken geleden was ik op een verjaardagsfeestje. Binnen was het een kippenhok, buiten op straat vermaakten de kinderen zich met een potje straatvoetbal. Een buurjongetje kwam, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, voorbij stormen in een pandaberenpakje. Als ik nu acht jaar oud zou zijn dan wist ik het wel, de hele dag zou ik rond rennen in een spidermanpak, mijn alter ego.
In mijn kindertijd, de jaren zeventig van de vorige eeuw, kon je slechts met de opdruk van je T-shirt laten zien waar je voor stond. Zo liep ik op de lagere school trots rond in een wit shirt met daarop afgebeeld de Rainbow Warrior, dat was geen superheld maar het vlaggenschip van Greenpeace dat zich inzette tegen de walvisserij want het ging slecht met de zeereuzen; van de oorspronkelijke populatie Blauwe vinvissen was slechts 1 procent over en het dier stond op het punt uit te sterven.
In mijn kindertijd, de jaren zeventig van de vorige eeuw, kon je slechts met de opdruk van je T-shirt laten zien waar je voor stond. Zo liep ik op de lagere school trots rond in een wit shirt met daarop afgebeeld de Rainbow Warrior, dat was geen superheld maar het vlaggenschip van Greenpeace dat zich inzette tegen de walvisserij want het ging slecht met de zeereuzen; van de oorspronkelijke populatie Blauwe vinvissen was slechts 1 procent over en het dier stond op het punt uit te sterven.
|
Boven : ergens in Engeland.
Rechts : de bomenkap van het Lage Bergse Bos is begonnen.
|
|
Er zijn nog bewegende zwartwit beelden van de al lang uitgestorven buidelwolf. Bij het bekijken daarvan krijg ik een vreemd onderbuikgevoel, temeer omdat het dier er uit zag als een huis-, tuin- en keukenhond die geen vlieg kwaad doet. Het idee dat een heel diersoort van de aardbodem kan verdwijnen vind ik bizar want die zie je nooit meer terug, ook niet in een dierentuin. Dat er nu dieren leven die volgende mensengeneraties alleen maar zullen zien met commentaar van David Attenborough vind ik absurd en jammer. Ik ben blij dat ik gorilla’s, ijsberen of grutto’s kan gaan kijken, mocht ik daar zin in hebben. Of walvissen want dat kleine schip dat het opnam tegen reusachtige walvisvaarders heeft goed werk verricht, de vinvis neemt weer in aantal toe.
Er zijn nog bewegende zwartwit beelden van de al lang uitgestorven buidelwolf. Bij het bekijken daarvan krijg ik een vreemd onderbuikgevoel, temeer omdat het dier er uit zag als een huis-, tuin- en keukenhond die geen vlieg kwaad doet. Het idee dat een heel diersoort van de aardbodem kan verdwijnen vind ik bizar want die zie je nooit meer terug, ook niet in een dierentuin. Dat er nu dieren leven die volgende mensengeneraties alleen maar zullen zien met commentaar van David Attenborough vind ik absurd en jammer. Ik ben blij dat ik gorilla’s, ijsberen of grutto’s kan gaan kijken, mocht ik daar zin in hebben. Of walvissen want dat kleine schip dat het opnam tegen reusachtige walvisvaarders heeft goed werk verricht, de vinvis neemt weer in aantal toe.
Werken aan je toekomst... potlood op papier 50 x 90 cm
Dat voetballertje in z'n wansi, zou hij zijn alter ego nog een keer in het echt kunnen zien? Of moet hij daarvoor eerst de barricades op.
april 2018
(and now) I wanna be your croc
Een leeg wit doek of vel papier is weinig inspirerend, hoe kom je op een idee?
‘Soms begin ik met het willekeurig volkrassen van de oppervlakte, dat deed ik vroeger op school ook al, en uit die chaos komt altijd wel een voorstelling tevoorschijn die dus in feite uit jezelf komt, fantasie. Ook werk ik aan de hand van foto’s en plaatjes uit tijdschriften, maak daar collages van en daarvan dan weer een schilderij. Ja, ik plak ook graag. En heel soms, als ik het niet meer weet dan pak ik gewoon een oud schilderij en ga daar mee verder of maak er wat anders van.'
In dit schilderij heeft BRAB een oude tekening van een stad als uitgangspunt genomen. Een zelfgemaakte foto van de Korte Lijnbaan stond aan de oorsprong van deze oefening in perspectief. De stad zonder mensen en groen ziet er op de tekening uitgestorven uit en om dit beeld te versterken bedacht hij er een persoon bij die door dit apocalyptische tafereel doolt. Niet eenzaam en verlaten maar trots, als een overwinnaar die zelfverzekerd op de toeschouwer afloopt zodat de diepte in het werk nog meer geaccentueerd wordt.
‘Soms begin ik met het willekeurig volkrassen van de oppervlakte, dat deed ik vroeger op school ook al, en uit die chaos komt altijd wel een voorstelling tevoorschijn die dus in feite uit jezelf komt, fantasie. Ook werk ik aan de hand van foto’s en plaatjes uit tijdschriften, maak daar collages van en daarvan dan weer een schilderij. Ja, ik plak ook graag. En heel soms, als ik het niet meer weet dan pak ik gewoon een oud schilderij en ga daar mee verder of maak er wat anders van.'
In dit schilderij heeft BRAB een oude tekening van een stad als uitgangspunt genomen. Een zelfgemaakte foto van de Korte Lijnbaan stond aan de oorsprong van deze oefening in perspectief. De stad zonder mensen en groen ziet er op de tekening uitgestorven uit en om dit beeld te versterken bedacht hij er een persoon bij die door dit apocalyptische tafereel doolt. Niet eenzaam en verlaten maar trots, als een overwinnaar die zelfverzekerd op de toeschouwer afloopt zodat de diepte in het werk nog meer geaccentueerd wordt.
|
|
Dat personage vond BRAB in een foto van Helmut Newton uit 1981, ‘They’re coming’, waarop vier modellen flaneren op een catwalk zoals alleen topmodellen dat kunnen. Op deze foto zijn zij echter naakt en dat doet heel erg denken aan het sprookje van Andersen De nieuwe kleren van de keizer. BRAB besloot een van de modellen opnieuw aan te kleden en er gelijk maar een ander hoofd op te zetten want letterlijk kopiëren daar houd hij niet van. Naast de dame in de lege straat bleef er daarna nog ruimte over voor een krokodil…
Uren schilderen gingen voorbij en BRAB begon een beetje gek te worden van al die gebouwen want het middelpunt moest letterlijk de vrouw worden maar de gebouwen begonnen alle aandacht op te eisen en dus besloot hij het over een geheel andere boeg te gooien en heel de achtergrond te laten voor wat het was, weg er mee. De twee figuren zijn al beeldend genoeg op zich en die stad leidt alleen maar af. Misschien dat we die ooit in een ander werk weer terug gaan zien.
Uren schilderen gingen voorbij en BRAB begon een beetje gek te worden van al die gebouwen want het middelpunt moest letterlijk de vrouw worden maar de gebouwen begonnen alle aandacht op te eisen en dus besloot hij het over een geheel andere boeg te gooien en heel de achtergrond te laten voor wat het was, weg er mee. De twee figuren zijn al beeldend genoeg op zich en die stad leidt alleen maar af. Misschien dat we die ooit in een ander werk weer terug gaan zien.
|
|
|
Maar vanwaar die titel?
‘Als ik bezig ben luister ik altijd naar mijn iTunes, een oud punknummer van The Stooges trok mijn aandacht, vandaar.’
‘Als ik bezig ben luister ik altijd naar mijn iTunes, een oud punknummer van The Stooges trok mijn aandacht, vandaar.’
AND NOW
I WANNA
BE YOUR
…
I WANNA
BE YOUR
…
december 2017
Four of my Friends
Omdat Brab dit jaar nogal wat problemen heeft gehad met zijn onderrug kwam er van schilderen niet veel terecht. Een deel van de vrijgekomen tijd vulde hij met het lezen over het leven van de schilder Edvard Munch.
Geen saaie kost hoor want de man had nogal wat sores te voortduren. Al op jonge leeftijd kwam hij in aanraking met de dood van familieleden, hij had regelmatig zenuwinzinkingen en last van depressies. Aanbidsters waren er genoeg maar de Noor wist niet hoe met vrouwen om te gaan en de grote hoeveelheden alcohol die hij trachtte te nuttigen en de daarmee samengaande woede uitbarstingen maakten van dit alles een nog grotere puinhoop. Met andere woorden, alle ingrediënten om een beroemd kunstenaar te worden waren aanwezig.
Een bekende uitspraak van Munch is:
‘Ik schilder niet wat ik zie, maar wat ik zag’.
Edvard was dus een expressionist en dan wel eentje van de eerste lichting want in zijn tijd (ca. 1890) snapte niemand zijn vreemde kleurgebruik (groene gezichten?) en vervormingen. Zijn werk werd bekritiseerd als ‘een eerste opzet’, het was nog niet af en als er over zijn exposities geschreven werd in de kranten dan betrof het negen van de tien keer hoongelach.
En om eerlijk te zijn, als Brab zijn werk in een boek of op het internet bekijkt dan vind hij er ook weinig aan dus waarom las hij dan de grafische roman Munch van Steffan Kverneland en de biografie Munch van Atle Naess?
Wel hierom: “twee jaar geleden heb ik veel schilderijen van de kunstenaar kunnen bekijken in het Van Gogh museum en dan voel je inderdaad die gekte die er in zijn hoofd moet hebben gewoed. Je wordt letterlijk met je neus op de feiten gedrukt; je ziet op de schilderijen nog stukken van het canvas dat onbeschilderd is gebleven, je kunt de dikke klodders verf waar hij woest de horizon mee heeft aangegeven bijna ruiken en de gedrochten van mensjes zijn niet alleen zielig afgebeeld, ze zijn ook echt zielig!”
Geen saaie kost hoor want de man had nogal wat sores te voortduren. Al op jonge leeftijd kwam hij in aanraking met de dood van familieleden, hij had regelmatig zenuwinzinkingen en last van depressies. Aanbidsters waren er genoeg maar de Noor wist niet hoe met vrouwen om te gaan en de grote hoeveelheden alcohol die hij trachtte te nuttigen en de daarmee samengaande woede uitbarstingen maakten van dit alles een nog grotere puinhoop. Met andere woorden, alle ingrediënten om een beroemd kunstenaar te worden waren aanwezig.
Een bekende uitspraak van Munch is:
‘Ik schilder niet wat ik zie, maar wat ik zag’.
Edvard was dus een expressionist en dan wel eentje van de eerste lichting want in zijn tijd (ca. 1890) snapte niemand zijn vreemde kleurgebruik (groene gezichten?) en vervormingen. Zijn werk werd bekritiseerd als ‘een eerste opzet’, het was nog niet af en als er over zijn exposities geschreven werd in de kranten dan betrof het negen van de tien keer hoongelach.
En om eerlijk te zijn, als Brab zijn werk in een boek of op het internet bekijkt dan vind hij er ook weinig aan dus waarom las hij dan de grafische roman Munch van Steffan Kverneland en de biografie Munch van Atle Naess?
Wel hierom: “twee jaar geleden heb ik veel schilderijen van de kunstenaar kunnen bekijken in het Van Gogh museum en dan voel je inderdaad die gekte die er in zijn hoofd moet hebben gewoed. Je wordt letterlijk met je neus op de feiten gedrukt; je ziet op de schilderijen nog stukken van het canvas dat onbeschilderd is gebleven, je kunt de dikke klodders verf waar hij woest de horizon mee heeft aangegeven bijna ruiken en de gedrochten van mensjes zijn niet alleen zielig afgebeeld, ze zijn ook echt zielig!”
|
|
Bevlogen door dhr. Munch is Brab niet gelijk in de expressionistische stijl aan het kwasten gegaan. Welnee. Wat hij in zijn achterhoofd heeft proberen te houden is dat het model, of in dit geval de foto niet per se realistisch nageschilderd hoeft te worden. schilder alles boven alles wat je leuk vind om te schilderen, dus wel de figuren maar niet zozeer de details. Heb je zin in lijntjes, doe dan lijntjes. Wil je naast deze kleur blauw, een felgroen? Doen!
Ogen? Waarom, iedereen weet toch waar de ogen zitten! Stofuitdrukking van de kleding? Who gives a fuck, schilder bontgekleurd gekrulde lijntjes als je daar zin in hebt.
Expressie. Dat was het doel en dit is Brab’s interpretatie daarvan. Maar wat nog belangrijker is, hij heeft vier dagen achter de ezel gestaan zonder rugklachten. Hij kan het wel uitschreeuwen : Leve de expressie!
Ogen? Waarom, iedereen weet toch waar de ogen zitten! Stofuitdrukking van de kleding? Who gives a fuck, schilder bontgekleurd gekrulde lijntjes als je daar zin in hebt.
Expressie. Dat was het doel en dit is Brab’s interpretatie daarvan. Maar wat nog belangrijker is, hij heeft vier dagen achter de ezel gestaan zonder rugklachten. Hij kan het wel uitschreeuwen : Leve de expressie!
augustus 2017
OMG, it's breathing!
BRAB rent. Veel. En soms ook ver. Van elke run maakt BRAB één selfie en plaatst die op Instagram. En omdat de camera zichzelf wel eens ontspant op momenten dat BRAB zich nog niet inspant, levert dat soms hilarische foto's op. Een van die shoots heeft BRAB als uitgangspunt gebruikt voor dit werk en al schetsend openbaarde zich het verhaal achter de 'mislukte' selfie. Al na de eerste opzet in acryl wist de kunstenaar welke kant hij op moest schilderen, de titel dezer is dus eigenlijk overbodig.
|
|
|
Dat dit schilderij qua sfeer en kleur wat wegheeft van het werk van een beroemde Noorse schilder die het ook niet makkelijk had, berust louter op toeval. Dus zo zie je maar weer; alles is al een keer gedaan!
juni 2017
Is this happening, is this real?
BRAB kreeg het boek ‘Dat kan mijn kleine zusje ook’ van Will Gompertz in handen waarin op een goed leesbare manier wordt uitgelegd waarom een omgekeerde wc pot ook kunst kan zijn. Maar zover kwam BRAB niet want al bij het eerste hoofdstuk, het begin van de Moderne Kunst, strandde hij op de impressionisten; de artie-punkers uit de tachtiger jaren van de negentiende eeuw.
Het Impressionisme had hem eigenlijk nog nooit geboeid, al die vlekjes op het doek, de landschapjes en de vage figuurtjes op de achtergrond maar al lezend raakte hij geïnteresseerd in de stijl en de streek en besloot zelf dan ook maar een poging te wagen. Wel op de makkelijke manier natuurlijk. Niet met die ezel de natuur in (en plein air) maar gewoon in het atelier onder neplicht en niet moeilijk doen met olieverf maar gewoon lekker stippelen met het goedkopere acryl. Een echte impressie van het licht op natuurlijke vormen zou het toch niet kunnen worden want als voorbeeld gebruikte hij een kiekje van een haventje die hij vijf jaar eerder had gemaakt in Kampen.
Het Impressionisme had hem eigenlijk nog nooit geboeid, al die vlekjes op het doek, de landschapjes en de vage figuurtjes op de achtergrond maar al lezend raakte hij geïnteresseerd in de stijl en de streek en besloot zelf dan ook maar een poging te wagen. Wel op de makkelijke manier natuurlijk. Niet met die ezel de natuur in (en plein air) maar gewoon in het atelier onder neplicht en niet moeilijk doen met olieverf maar gewoon lekker stippelen met het goedkopere acryl. Een echte impressie van het licht op natuurlijke vormen zou het toch niet kunnen worden want als voorbeeld gebruikte hij een kiekje van een haventje die hij vijf jaar eerder had gemaakt in Kampen.
|
|
Het ging best aardig. De boot op de voorgrond in perspectief krijgen was een dingetje maar de compositie was okee en vooral op de lucht en het water kon BRAB lekker impressioneren. Dat ging een paar dagen goed totdat de bootjes op de achtergrond in zicht kwamen. Monet en Renoir konden met een paar kwaststreken voorwerpen verbeelden maar na een paar pogingen was BRAB er wel klaar mee. Ja, hé hij hoeft er niet van te leven hè. Wat nou landschapjes, boring. Er moest meer van zichzelf in. Meer expressie. Dus is hij lekker losgegaan op het haventje en schilderde wat er in hem opkwam.
En daarin is hij misschien een beetje doorgeschoten. Denk ik. Maar hé, het is wel een echte Brab want dit is precies hoe hij zich de laatste week voelt.
En daarin is hij misschien een beetje doorgeschoten. Denk ik. Maar hé, het is wel een echte Brab want dit is precies hoe hij zich de laatste week voelt.
april 2017
Red & Blue
In dit werk heeft BRAB zich laten inspireren door het werk van grafisch ontwerper Gerd Arntz. Deze kunstenaar heeft een groot deel van zijn leven gewijd aan het visualiseren van statistieken; van getallen hapklare brokken maken. Abstractie was zijn ambacht. Gerd kon als geen ander figuratieve afbeeldingen terugbrengen naar concrete, simpele vormen.
Maar ook Tamara de Lempicka, Pablo Picasso en later ook Hendrik Valk hielden van het spelen met diagonalen, rechthoeken en cirkels.
Maar ook Tamara de Lempicka, Pablo Picasso en later ook Hendrik Valk hielden van het spelen met diagonalen, rechthoeken en cirkels.
|
Gerd Arntz
|
|
|
|
|
maart 2017
Cut the Crap (The Runner VII)
'The Runner' is een terugkerend thema in het werk van BRAB.
Wat begon met één schilderij van een rennende naaktmol resulteerde in een veelluik.
Cut the Crap is nummer zeven in de rij van rennende fantasiefiguurtjes voor een doorlopende achtergrond.
Waar zij vandaan komen of waar zij naar toe gaan is ook voor de maker nog onbekend terrein.
Dit Runnertje kreeg gestalte na het horen van een bizar bericht op Radio Rijnmond.
Wat begon met één schilderij van een rennende naaktmol resulteerde in een veelluik.
Cut the Crap is nummer zeven in de rij van rennende fantasiefiguurtjes voor een doorlopende achtergrond.
Waar zij vandaan komen of waar zij naar toe gaan is ook voor de maker nog onbekend terrein.
Dit Runnertje kreeg gestalte na het horen van een bizar bericht op Radio Rijnmond.
|
|
Fietsende harenknipper actief in Berkel
Normaal gesproken kies je er zelf voor om naar de kapper te gaan, maar dat geldt niet voor een aantal meisjes in de omgeving van Berkel. Op Facebook maakt een moeder melding van een jongeman die haar dochter op de fiets gevolgd heeft en een stuk van haar lange lokken heeft afgeknipt. De politie bevestigt het verhaal.
Normaal gesproken kies je er zelf voor om naar de kapper te gaan, maar dat geldt niet voor een aantal meisjes in de omgeving van Berkel. Op Facebook maakt een moeder melding van een jongeman die haar dochter op de fiets gevolgd heeft en een stuk van haar lange lokken heeft afgeknipt. De politie bevestigt het verhaal.
|
|
|
|
|
|
|
Of de harenknipper uiteindelijk is opgepakt? Nooit meer wat van gehoord dus..... beware! (of your hair).
augustus 2016
|
De ClutchIk bezocht een bruiloft, vergezeld door twee dames.
Beiden droegen een handtas zonder hengsel. 'Dit is een clutch'. 'Raak 'm niet kwijt'. Of mijn brillenkoker daar misschien in bewaard kon blijven. Als blikken doden konden. Een oplossing werd gevonden en de clutches bleven gesloten. Zo ook de rest van de avond noch raakten zij kwijt. Zij werden beschermd en gekoesterd. |